ഒറ്റപെടുകയാനെന്ന തോന്നല്‍ എന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടുന്നു. പലപ്പോഴായി തോന്നാറുള്ളത് പോലെ.
അപ്പോളൊക്കെ എനിക്ക് ആശ്രയം എന്റെ മുറിയിലെ കൊച്ചു കുളുമുറി ആണ്. പുതിയ കുളുമുറി ആണെങ്കിലും ഒരു പഴമ ഉണ്ടതിന്. അത് നിലനിര്‍ത്താന്‍ വേണ്ടി മാത്രമാണ് അവിടിവിടങ്ങളിലായി ഇത്തിരി പൊട്ടും വിള്ളലും ഉണ്ടായിട്ടും ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കാത്തത്.
എന്തോ.... എനിക്കെ ആശ്വാസമാണ്, ആ കുളുമുറിയില്‍ ഇരുന്നു കരയാന്‍, ചിരിക്കാന്‍, ചിന്തിക്കാന്‍.... ഒരുപാടിഷ്ട്ടമാണ്..
ശാരീരികമായി ഞാന്‍ ഒറ്റപെടുംബോളും കുളിമുറിയില്‍ ഇറ്റിറ്റുവീഴുന്ന വെള്ളതുള്ളികളുടെ ശബ്ദം എനിക്ക് കൂട്ടിരിക്കാറുണ്ട്. എന്റെ മാത്രം കുളുമുറിയുടെ വലത്തേ അറ്റത്തെ കോണിലുള്ള കണ്ണാടിയില്‍ ഞാന്‍ പലപ്പോഴായി കാണാറുള്ളത്‌ കണ്ണുനീര്‍ ഒലിച്ച് ചുവന്നിരിക്കുന്ന കണ്ണുകളുള്ള എന്റെ മുഖമാണ്. മുഖം മൂടിയില്ലാത്ത എന്റെ സ്വൊന്തം മുഖം.
ഇടതു കോണിലുള്ള ജനവാതിലിനപ്പുറത്തു നിന്ന് കേള്‍ക്കുന്ന പ്രാവുകളുടെ കുറുകല്‍ മനോഹരമായ എന്റെ ഏകാന്തതയ്ക്ക് തടസ്സമാകാറുണ്ട്. എങ്കിലും ഞാന്‍ അവറ്റകളെ ഓടിച്ചു വിടാറില്ല.
അവരും ഒരു ഒട്ടപെടലില്‍ നിന്നും രക്ഷപെടാന്‍ എന്റെ കുളുമുറിയെ തേടി വന്നതാകാം.
2 comments:
oru paadu yojipulla oru sambhavamaanu njaan ee post'l vaayichath...enikku karayaan bayangara madiyaanu, pakshe kore neram endengilum vayichu othungum njaaan
njaanum yojikkunnu..pandu njaanum othiri karayaarundaayirunnu...ee paranja kadhapol...pakshe kaalam enneyum strong aakki...karanju kanneer vatiyathaakam.ippol i hate crying..instead purathu karangi oru marathon shopping..
Post a Comment